Το ‘Αρμα

Η αγάπη για μια γυναίκα, η για ένα οποιοδήποτε πρόσωπο, γίνεται πολλές φορές   το άρμα που σε μεταφέρει.
Που σε  κάνει να προσπαθείς  να γνωρίσεις περισσότερο αυτόν τον άλλο  τόπο, να γνωρίσεις  τον λαό που ζει εκεί, να μάθεις  τον τρόπο ζωής, να ακούσεις τα προβλήματα, τα όνειρα τις  φιλοδοξίες  τους.
Σιγά σιγά αρχίζεις  και εσύ  να  δένεσαι, να γίνεσαι κομμάτι αυτού του άρματος,  να προσπαθείς  να δεις  μέσα από  τα δικά τους μάτια,  τα δικά σου  όνειρα.
Καμιά φορά  πολλά  από αυτά   που ζείς  η ζούσες  εδώ στην πατρίδα, πράγματα που φάνταζαν τόσο συνηθισμένα καθημερινά, βλέποντας τα πιά μέσα από ένα άλλο πρίσμα, αρχίζουν να φαίνονται   τόσο ξένα, τόσο κουραστικά.
Πράγματα που το μόνο που κάνουν, είναι  απλώς να σε βυθίζουν καθημερινά  μέσα  σε μια χειμερία νάρκη .
Όλα αυτά που για  χρόνια  προσπαθούσες,  επέμενες,  αρχίζουν  να  φαίνονται τόσο ανούσια,  τόσο ρηχά που αρχίζεις να αμφιβάλλεις  εάν άξιζαν  όλη αυτήν την προσπάθεια
Χαμένος  χρόνος.

Στον δρόμο κάποια φορά  η μάλλον τις περισσότερες φορές μπορεί  να χάσεις το Άρμα,  μα πάντα βαθιά στην  καρδιά σου  θα μείνουν για πάντα  ο τόπος και η διαδρομή.

Μπανγκόκ 2- Chao Phraya

Victory Monument
Επιλογή  καθόλου τυχαία μιας  και εκεί  είναι  ίσως  ο μεγαλύτερος  κυκλοφοριακός  κόμβος της πόλης   με εύκολη  πρόσβαση τόσο προς  το κέντρο όσο  και την περιφέρεια.

Τα περισσότερα από τα αξιοθέατα της  πόλης είναι πλησίον του ποταμού  έτσι πριν τα επισκεφτούμε  θελήσαμε να τα  δούμε από την πλευρά του ποταμού.
Μπήκαμε λοιπόν από την αποβάθρα 16  και ακολουθήσαμε  το ρεύμα του  ποταμού  μέχρι την αποβάθρα   πλησίον του σταθμού Sathorn.

Μπανγκόκ1

Με δυο  διαφορετικές  λέξεις  μπορεί να περιγράψει  κανείς την πρωτεύουσα της  χώρας

Μαγική η Τραγική.

Η πόλη είναι σαν το ποτήρι μισοάδειο η μισογεμάτο.
Αναλόγως   το Πρίσμα   που  ο  καθένας την   βλέπει.

Στα μάτια  όμως ενός ερωτευμένου  φροντίζει να σου χαρίζει   στιγμές μαγείας.

Αν φυσικά  κάποιος  φροντίσει   να αποφύγει  τις  λεγόμενες τουριστικές περιοχές

Εκεί   σε αυτές τις περιοχές  πολλά  θυμίζουν την ελληνική μυθολογία.
Χιλιάδες  η σειρήνες  έτοιμες  να σε  μαγέψουν.

Πολλές, σαν την λερναία  ύδρα, έτοιμες  να σε  “Κατασπαράξουν “.
Όποιο  κεφάλι  και να κόψεις  μυριάδες  θα πεταχτούν.
Θέλει μεγάλη προσοχή, ο λωτός είναι ένα από τα φυτά που φύονται εκεί  και οι καρποί του  μυριάδες  εύκολο  σε κάνουν να  ξεχνάς σαν το κρασί της λησμονιάς.
Μετά, δεν έχει δρόμο επιστροφής  και εάν τον βρεις,  κάτι  από εσένα θα έχεις αφήσει πίσω.

Πολλοί  Οδησσέες ξέχασαν  εκεί την Ιθάκη.
Πάνε άλλωστε χρόνια  που  ξεστήθηκε εδώ στην χώρα μας  ο τελευταίος Αργαλειός, το πολύ πολύ  η Πηνελόπη να  περιμένει στο καφέ με τις φίλες  της

Αλλά αυτά είναι για άλλους,  εμείς δηλώσαμε ερωτευμένοι.
Μακρυά λοιπόν από  αυτές  τις  περιοχές αποφασίσαμε  να  μείνουμε αυτές τις  λίγες  μέρες.

Μπανγκόκ

H αλλιώς Krung Thep  που σημαίνει «Πόλη των Αγγέλων«.
Μην διακρίνω  πονηρά  χαμόγελα!!
Άλλωστε   κατά την  θρησκευτική μας  θεωρία  και οι δαίμονες πλανεμένοι άγγελοι είναι.
Πολλές φορές σε επόμενα ταξίδια μου, άκουσα την χαρακτηριστική φράση από συνοδοιπόρους:
Πίσω μου σε έχω Σατανά.

Ένα μικρό λιμάνι  η περισσότερο,   ένας τελωνειακός σταθμός  μέχρι το 1782,  όταν    ο βασιλιάς Ράμα ο πρώτος αποφάσισε να  μεταφέρει  εδώ την πρωτεύουσα του, μετά την καταστροφή  της Αγιούταγια  από τους  Βιρμανούς.
Οκτώ  εκατομμύρια  κάτοικοι, που φτάνουν τα 14 εκατομμύρια με τα  προάστια της.
Γεμάτη ναούς, υπέροχα  εμπορικά κέντρα,  φτωχικές κατοικίες,  ανάμεσα σε πολυώροφους  ουρανοξύστες  και μεγάλα πάρκα.
Την ημέρα γεμάτη κόσμο  που παράγει με τον κόπο της εργασίας του  ένα  σημαντικό τμήμα του Α.Ε.Π.

Όταν όμως το σκοτάδι έρχεται να σκεπάσει το φως  της ημέρας,  ένας άλλος  κόσμος έρχεται  να το συμπληρώσει.

Δυο κόσμοι που ζουν μαζί, ίδιοι αλλά  διαφορετικοί, μακρυά ο ένας από τον άλλο σαν να μην θέλουν να συναντηθούν ποτέ.

Αλλά ακόμα και την ημέρα οι διαφορές είναι ευδιάκριτες  μεταξύ των ανθρώπων από τους ουρανοξύστες της Σιλόμ,  στις  φτωχογειτονιές   ανάμεσα στα κανάλια,  από τα ακριβά εστιατόρια,  μέχρι του πλανόδιους με τις υπαίθριες κουζίνες.
Μια  πλειάδα γεύσεων και αντιθέσεων.
Μια πόλη που απλώνεται σε  μεγάλο μήκος και πλάτος γύρω από τις  όχθες του ποταμού Chao Phraya πριν αυτός καταλήξει στον κόλπο της Ταϋλάνδης.
Ένας  μεγάλος υδάτινος δρόμος  τότε αλλά και τώρα στο διάβα καταμήκος  της πόλης.

Προορισμός μας  η περιοχή γύρω από το Μνημείο   της  Νίκης (Victory Monument)

Sakon Nakhon

Η  επιστροφή  στην  Udon    ήταν κουραστική.
Η ομορφιά του  τοπίου  χάθηκε  μέσα στις σταγόνες  μιας καταρρακτώδους  βροχής.
Ήταν βράδυ πιά όταν  γυρίσαμε στην Udon .
Αν θυμάμαι καλά  έμεινα   3-4 ήμερες ακόμη εκεί.

Αυτές  οι ήμερες αναλώθηκαν  σε  μικρές   απογευματινές   εξορμήσεις σε  κοντινά  μέρη    σε μια  από  αυτές  ήταν  η πρώτη φορά  που αντίκρισα την  λίμνη με τα νούφαρα   κοντά Sakon Nakhon.

Για  την πόλη  και τις γύρω  κοντινές   περιοχές  θα  τα πούμε αργότερα, μιας  και  το ενδιαφέρον μου  για την περιοχή  και “ ΌΧΙ ” μόνο, δεν σταμάτησε εδώ.
Συνέχισε  να  με παρασέρνει  για μεγάλο χρονικό διάστημα εκεί.

Sakon Nakhon

Μια πόλη  με τις περισσότερες  καθολικές εκκλησίες   που έχω δει στην χώρα.

Φυσικά σε   ένα τέτοιο περιβάλλον, εν  μέσω 3 διαφορετικών θεών στο διάβα μου (  μεσολαβούν τρεις θεοί μέχρι να φτάσεις εκεί κάτω τα είπαμε αυτά)..
Δεν το κατάλαβα πως τα κατάφερε ο φτερωτός  υιός της Αφροδίτης αλλά με λάβωσε.
Να είχε τρυπώσει σε  κάποια από τις αποσκευές μου;
Δεν είχα τα είπαμε αυτά, έμειναν στην Αθήνα.
Δεν προλάβαινε η μητέρα   να τα ετοιμάσει.

Το πιθανότερο  να  γαντζώθηκε  στο φτερό τις Thai Airways  πρίν αυτή απογειωθεί.
Πάντως το θαύμα του το έκανε.

Η ολιγοήμερη επιστροφή στην Μπανγκόκ  πριν τον μακρύ δρόμο του γυρισμού.
Μου έδωσε την ευκαιρία  να δω  την πόλη αυτή με μια άλλη ματιά.
Πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες επισκέψεις μου εδώ, που  οι περισσότερες είχαν  γίνει στα πλαίσια κάποιου άλλου  προορισμού.

Σε αυτές τις  λίγες  μέρες  των διακοπών, είχα αποκτήσει δυο πράγματα που ήταν δύσκολο να κρυφτούν.
Φαίνονταν από μακρυά.

Άλλωστε  είναι γνωστή  η  ελληνική  παροιμία :
Ο  Βήχας  κι ο Έρωτας δεν κρύβονται.
Εγώ έπασχα  και από τα  δύο.

Για τον Έρωτα τα είπαμε.

Ο Βήχας;
Ας  είναι καλά τόσο η βροχή  που μας συντρόφευε,  όσο και το αιρκοντίσιον του  αυτοκινήτου.
Το  μόνο που τότε, αλλά και  σήμερα αναρωτιέμαι είναι.
Εάν  ο βραδινός  πυρετός  που  ξαφνικά ανέβηκε  και με ανάγκασε  να επισκεφτώ τα   εξωτερικά  ιατρεία του νοσοκομείου.

Οφειλόταν στον Βήχα η τον Έρωτα;

Τέλος   καλό όλα  καλά.
Τα φιλιά η τα φάρμακα έκαναν την δουλειά τους.

Το σπήλαιο του Erawan

Τα  50  χιλιόμετρα που χωρίζουν  την Nong Bua   από το Loei  μόνο  εύκολα δεν ήταν.
Σκεπασμένα  μέσα  στην πρωινή ομίχλη, με  μια  βροχή που  δεν έλεγε να σταματήσει.
Σε  ένα δρόμο ιδιαίτερα στενό,  που προσπαθεί να σκαρφαλώσει και  να ακολουθήσει της ανωμαλίες του εδάφους.
Μέσα από πλαγιές κοιλάδες, μικρούς παραποτάμους, προσφέροντας  όπου φυσικά  μπορούσαμε να δούμε λόγο της ομίχλης  υπέροχα τοπία.

Αλλά  ελάχιστη ασφάλεια  ζητώντας συνεχώς   την προσοχή του οδηγού,  μιας και πέρα από τις  δυσκολίες του δρόμου  οι  Ταϊλανδοί  δεν  χαρακτηρίζονται και οι καλύτεροι οδηγοί.

Η  ίδια η πόλη  του Loei όπου έγινε η στάση   για τον πρωινό  καφέ, δεν  με ενθουσίασε   κάπως αλλιώς  φανταζόμουν την πρωτεύουσα της περιοχής μετά  από τα υπέροχα τοπία  που μου είχε προσφέρει . Χτισμένη στις όχθες του ομώνυμου  ποταμού  που  τροφοδοτεί με τα νερά του  τον ποταμό  Μεκόνγκ, μια σχετικά  ήπια  κωμόπολη  με κάποια  μικρά  καφέ και εστιατόρια κατά μήκος  της  όχθης του ποταμού  να  ζει κυρίως  από την αγροτική  καλλιέργεια.

Η  στάση στην πόλη  κράτησε λίγο    μόνο  για   τον πρωινό καφέ και  το ανεφοδιασμό σε  βενζίνη  άλλωστε ο προορισμός  μας  ήταν 60  χιλιόμετρα μακρυά ανάμεσα στην  περιοχή  του   Loei και  της Nong Bua Lam Phu .

Ποιο συγκεκριμένα  το  σπήλαιο  του Erawan.

Ακολουθώντας παράλληλα την κοίτη του ποταμού αντίθετα στο ρεύμα του,  ανάμεσα από μικρά  χωριά   με ένα  ήλιο που  άρχισε να ξεπροβάλει  μέσα από τα σύννεφα, παίζοντας  μαζί τους κρυφτό,  με την   βροχή  να αρχίζει να κοπάζει, κατευθυνθήκαμε προς  το  Erawan.

Η  διαδρομή ποιο βατή, ποιο ευχάριστη.
Σε αυτό συνετέλεσε  τόσο  οι  καλύτερη ποιότητα του δρόμου, αλλά και η ανάλλαγη των τοπίων,  με τεράστιους ορυζώνες σε πολλά επίπεδα,   η πληθώρα  των διάφορων φυτωρίων με κάθε λογής λουλούδια,  αλλά και η παρουσία σε κάποιο  σημείο της  διαδρομής   εκατοντάδων Μπάφαλο  και αγελάδων .
Το μόνο κακό δεν διασχίζουν τον δρόμο  μέσα από της “διαβάσεις  πεζών” ξεπροβάλλουν  οπουδήποτε  φανταστείς και   φυσικά έχουν προτεραιότητα.

Μια μικρή στάση έγινε  στην περιοχή  της Pak Puan   για  να   θαυμάσουμε στη  λίμνη της περιοχής, τα  χιλιάδες  υδρόβια πουλιά  που  με το πέταγμα  και τα χρώματα τους προσέφεραν ένα  πανέμορφο θέαμα.

Υπάρχει,   όπως   σε επόμενο μου ταξίδι είδα,  και ποιο σύντομη διαδρομή   αλλά  αυτή που διασχίζαμε σήμερα   χαρακτηριζόταν  από την  ομορφιά του τοπίου και για αυτό επιλέχθηκε.

Το σπήλαιο του  Erawan  βρίσκεται στην μέση ενός   λόφου  κοντά στην πόλη Na Wang.

Δεν  ξέρω εάν αυτό που πραγματικά σου κόβει την  ανάσα  είναι η θέα από την είσοδο του  σπηλαίου  η  τα  600+  σκαλοπάτια που χρειάζεται  να ανέβεις  για να φτάσεις  εκεί.

Η δοκιμασία δεν συνίσταται και τόσο σε αυτούς που δεν διαθέτουν την απαιτούμενη αντοχή.
Το σπήλαιο  σταμάτα σε  βάθος 35-40  μέτρων  με  αρκετά μεγάλους  χώρους σε δυο επίπεδα.  Διάσπαρτο με  σταλαγμίτες και σταλακτίτες, πολλών σχημάτων και  χρωμάτων  αποτελεί ένα από τους τόπους λατρείας  με ένα  μεγάλο  άγαλμα του βούδα στην είσοδο του .

Η ανάβαση   ήταν πραγματικά δύσκολη, δυσκολότερη αποδείχθηκε η  κατάβαση που σε συνδυασμό με τα βρεγμένα σκαλοπάτια, το απότομο του εδάφους,  έχριζε  μεγάλης προσοχής. Ευτυχώς  σε πολλά σημεία,  τόσο  και κατά την ανάβαση άλλα και την  κατάβαση, υπήρχαν σημεία ξεκούρασης , αλλιώς ακόμα  κάπου εκεί θα ήμασταν. Βλέπετε  το τσιγάρο  είναι, ήταν και θα είναι κακός σύμβουλος
Σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στου πρόποδες του  λόφου σταματήσαμε για φαγητό  ή   η τέχνη της  μαγείρισσας   προσπερνούσε τα  αναμενόμενα,  ή  η κούραση και η εξάντληση  έκαναν το  οτιδήποτε  να  μοιάζει  καταπληκτικό.  Οι γνώμες διίστανται.

Nong Bua

Είχαμε αποφασίσει  να ξεκινήσουμε πολύ πρωί  για  τον επόμενο  μας  σταθμό,   όχι  γιατί  η  διαδρομή ήταν πολύ μεγάλη, άλλα ο  χώρος  που  έπρεπε  να  επισκεφτούμε  ήταν τεράστιος,  τα μέρη που θέλαμε  να δούμε πολλά,  και  θα έπρεπε  μετά  να   γυρίσουμε στην πόλη για την  επόμενη  διανυκτέρευση μας.

Η απόσταση από  την Nong Bua  μέχρι το  καταφύγιο   άγριας  ζωής του Phu Luang, είναι  γύρω στα  40 χιλιόμετρα, τα οποία χρειάστηκαν  2   ώρες  για  να καλυφτούν.
‘Οχι  μόνο  γιατί ο δρόμος  ειδικά  κοντά  στο πάρκο,  ήταν στενός και  είχε  κάποια  κίνηση παρόλο το πρωινό της  ώρας , άλλα   δεκάδες   για  να μην πω εκατοντάδες, ήταν τα σημεία  που  με την ομορφιά τους  μας ανάγκασαν  να σταματήσουμε έστω και  για λίγο.

Το  καταφύγιο   άγριας  ζωής του Phu Luang είναι   τεράστια περιοχή που βρίσκεται στην κορυφή  και τις  γύρω πλαγιές  ενός  βουνού  με  ύψος  πάνω  από 1500 μέτρα.

Στην είσοδο  του  πάρκου  συναντήσαμε  με  τον απαραίτητο συνοδό μας,  μια και η επίσκεψη  χωρίς την παρουσία του   δεν ήταν εφικτή.  Κρίνεται αναγκαία  τόσο  λόγω  του μεγέθους  του πάρκου,  αλλά  και της  παρουσίας των ζώων  ( ελέφαντες, πλήθος   πιθήκων,  κάποιο είδους αρκούδας, άλλα  και  τίγρεων  η ένα  είδος  μεγάλης  γάτας  που ζούν εκεί σε άγρια κατάσταση.
Η μεταφορά μας έγινε   από εκεί και μετά  με αυτοκίνητο της  υπηρεσίας  φύλαξης, τα οποία είχαμε  κλείσει  μαζί με τον φύλακα  πριν ξεκινήσουμε από την Udon.
Το κόστος ήταν εάν θυμάμαι καλά,  3500 μπάτ για 3 άτομα   συμπεριλαμβανομένων της ξενάγησης, του αυτοκίνητου  και  ενός  γεύματος που  μας  παραχωρήθηκε σε ένα  φυλάκιο  της περιοχής  με  υπέροχη θέα.

Δικαιολογημένα ονομάζεται το βουνό της  ορχιδέας,  καθώς σε  κάθε  γωνιά που το μάτι σου μπορεί  να   δεί, η  ποσότητα  και  η  ποικιλία αυτού του  λουλουδιού και  όχι μόνο,   είναι τέτοια  που  πραγματικά  μπορεί  να σε καταπλήξει. Χιλιάδες  αναρριχώμενες σε κάθε είδος δέντρου  η  θάμνου  σε  κάθε χρώμα, σχήμα και  μέγεθος.

Μια  μέρα μόνο φυσικά δεν φτάνει,  άλλωστε  το πρόγραμμα  που μας προτάθηκε από το εκεί  γραφείο του πάρκου ήταν, 3ημερη  παραμονή   με  2  νύχτες διανυκτέρευση εκεί,  πράγμα που δεν ήταν   εφικτό.
Τόσο  η  εργασία της  συνοδού μου,  αλλά και η  μέρες της  παραμονής μου εδώ που έφταναν στο τέλος τους   δεν   το επέτρεπαν.
Τρομερή εντύπωση  μου έκαναν   εκεί τόσο  η  εναλλαγή των τοπίων,  η ποικιλία των χρωμάτων, το συνεχή παρακολούθηση των πιθήκων, που  παρ όλη την άγρια κατάσταση  δεν έπαυαν  ούτε στιγμή  να μας ακολουθούν έστω  και  από απόσταση.
Κάποια  κοπάδια ελεφάντων  τα   είδαμε από  μακρυά  αλλά και κάποια  μεμονωμένα  ζώα  τα οποία  ήταν αποτραβηγμένα   στα  σκιερά  μέρη του πάρκου.

Ανάμεσα  στη πληθώρα  των λουλουδιών διέκρινα  κάποια  είδη που  καλλιεργούνται στην χώρα μας, μεταφερμένα  πιθανόν από εκείνα τα μέρη, μόνο  που υπάρχει μια μικρή  διαφορά σε  εμάς φυτά γλάστρας,  εκεί σε μορφή δέντρων  με ποικιλία χρωμάτων .

Ένα από αυτά η Impatiens balsamina, λεγόμενη Έρωτας στη πατρίδα μας ένα από τα αγαπημένα λουλούδια της  μητέρας μου

.

Η  διαδρομή  μέσα στο πάρκο   πανέμορφη  τόσο  αυτή  που  το αυτοκίνητο ακολουθούσε  όσο  και τα μικρά μονοπάτια  που έπρεπε  να  ακολουθήσουμε   περπατώντας  για να   θαυμάσουμε κάποια  κομμάτια του πάρκου   που δεν ήταν  προσβάσιμα  από το αυτοκίνητο.
Η τετρακίνηση  στο αυτοκίνητο  είναι επιβεβλημένη μια και η  διαδρομή  έχει τις δυσκολίες της.

Ο  οδηγός μας αποδείχτηκε  τρομερά πολύτιμος   με μεγάλη διάθεση  να μας  δείξει όσο  περισσότερα  μπορούσε  μέσα στον χρόνο  που διαθέταμε.
Το SomTam  αλλά και  το Pad Thai που  φάγαμε   μέσα  το παρατηρητήριο  στο “Μπαλκόνι του ουρανού”  όπως  λεγόταν το σημείο λόγω της  καταπληκτικής  θέας  στο σημείο αυτό   χαζεύοντας   πανέμορφες κοιλάδες  τεράστιους  ορυζώνες  πανέμορφα  ποτάμια  που  φτάνουν ως την άκρη του  ορίζοντα  μπροστά σου.

Η τροπική  χλωρίδα και πανίδα στο μεγαλείο της  όσο  και εάν την είχα απολαύσει  τόσο στο προηγούμενο αλλά και  σε  αυτό το ταξίδι μου εδώ πραγματικά  ήταν το κάτι   το διαφορετικό.  Πρωτόγνωρο  τουλάχιστον για μένα.

Όταν   ο  ήλιος άρχισε να  κατηφορίζει δημιουργώντας  ένα  πανέμορφο  πινάκα  ζωγραφικής  αρχίσαμε σιγά σιγά  να  κατηφορίζουμε  προς την πύλη του πάρκου  συνοδευόμενοι από μια  βροχή που δεν άργησε  να αρχίσει.

Κουρασμένοι  μα πραγματικά  ευτυχισμένοι  φτάσαμε  κοντά  στην ώρα του  δείπνου  στην Nong Bua   ήταν από τις ελάχιστες   νύχτες που ακόμα   και το δείπνο θα ήθελα  να το έχω αποφύγει λόγω κούρασης  άλλα το στομάχι μου δεν συμφωνούσε μαζί μου.
Όταν ανεβήκαμε στο δωμάτιο  η βροχή είχε   εξελιχθεί σε μια   μεγάλη μπόρα και  τακτικά  το παράθυρο  φωτιζόταν   από την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του ουρανού.  Ο  ύπνος  ήρθε γρήγορα να μας σκεπάσει με τα φτερά του Μορφέα.

Phu Ruea

Καθίσαμε να απολαύσουμε το πρωινό  μας   κάνοντας σχέδια  για τη υπόλοιπη μέρα.
Αναγκαστικά η αναχώρηση  μας θα καθυστερούσε λιγάκι,  μια  και   η οικογένεια της  συνοδού μου  που ασχολείτο  με  οικοδομικά έργα,  είχε αναλάβει την  κατασκευή ενός πολυκαταστήματος  στην περιοχή και η παρουσία της για 2-3  ώρες εκεί θα ήταν απαραίτητη.

Αν   θυμάμαι καλά γύρω στις 10 ξεκινήσαμε με την προτροπή ενός κατοίκου της περιοχής να ακολουθήσουμε τον δρόμο δίπλα στο ποτάμι στα αριστερά της  πόλης  και  να οδηγηθούμε μετά στο Phu Ruea  ένα εθνικό πάρκο επάνω στο βουνό.

Ο Μεκόνγκ,  ένας ιδιαίτερα φαρδύς  ποταμός,  πλωτός  κατά το μεγαλύτερο μέρος του  με  φάρδος από  500 έως 1000  μέτρα στο σημείο  αυτό, κυλούσε συνεχώς  δεξιά  μας.
Ακολουθήσαμε τους μαίανδρους που δημιουργεί στην πορεία του, έκπληκτοι από την συνεχή εναλλαγή  των τοπίων,  περνώντας  συχνά  από   μικρούς  παραποτάμους  του.

Τον ακολουθήσαμε για 25 χιλιόμετρα  πριν αλλάξουμε  πορεία, ακολουθώντας έναν από τους παραποτάμους, για να  συνεχίσουμε  την πορεία μας  προς  το εθνικό πάρκο του Phu Ruea .

Απλωμένο το  πάρκο στην κορυφή   και τις πλαγιές του ομωνύμου  βουνού,  με ύψος γύρω στα 1400 μέτρα,  προσφέρει μια πανέμορφη θέα τόσο προς τον  ποταμό  Μεκόνγκ  αλλά και το   καταφύγιο   άγριας  ζωής του Phu Luang .

Μαγικές ώρες σε ένα μαγικό τοπίο, όσες ώρες και να διαθέσεις  πάλι δεν είναι  αρκετές για να δεις τα  πάντα εδώ.

Πανέμορφη  η μικρή  κωμόπολη του Nong Bua,  που έχει την τύχη να  βρίσκεται ανάμεσα σε 2  υπέροχα πάρκα το Phu Ruea, αλλά και το καταφύγιο   άγριας  ζωής του Phu Luang.
Η πόλη  βρίσκεται  στη  κοιλάδα που περιστοιχίζετε  από  τα  βουνά  που αποτελούν τα  γύρω  πάρκα  καταφύγιο, αλλά και είναι  ένας  βασικός τόπος  διαμονής  των επισκεπτών εκεί.
Εντύπωση  μου έκαναν τα  στοιχισμένα  λεωφορεία, από κάθε  μέρος της Ταϊλάνδης, που  μετέφεραν καθημερινά  τόσο  ταϊλανδούς αλλά και άλλων εθνικοτήτων επισκέπτες
Ακόμα μεγαλύτερη ένα τεράστιο θερμόμετρο, που  βρισκόταν   σαν  μνημείο  στην καρδιά της πόλης  δείχνοντας την θερμοκρασία,  η οποία  όπως  με  πληροφόρησε  η σύνοδος μου,  κατά  τους  κρύους  για  την χώρα  μήνες,    φτάνει  πολλές  φορές  η  κατεβαίνει  κάτω   από το  μηδέν.

Αρκετά  μικρά η  μεγάλα  για  το μέγεθος  της πόλης ξενοδοχεία,  χώρος  για   κάμπινγκ,  μεγάλοι κήποι  με  εξαίσια λουλούδια.

Η περιοχή του Loei χαρακτηρίζεται  η πιο ζεστή, άλλα  και  η ποιο  κρύα  περιοχή της  χώρας.

Μετά  από ένα υπέροχο δείπνο με τοπικές  λιχουδιές, η  ώρα  να  αποσυρθούμε  στο ξενοδοχείο  έφτασε.

The Panta Hotel

800   μπάτ, στους πρόποδες του  βουνού  κοντά στο κέντρο της πόλης  με πανέμορφη θέα.

Είμαστε πραγματικά  τυχεροί,  ούτε σταγόνα όλη την μέρα, καταρρακτώδη  βροχή όλο το βράδυ  για 2η  μέρα.
Είναι παράξενο  για  ένα  άνθρωπο της πόλης  να  βρίσκεται εδώ  σε μια πόλη  με  πολύ ησυχία

Το  ξενοδοχείο  αρκετά νέο,  την εποχή εκείνη,  περιβαλλόταν από  ένα μεγάλο  κήπο,  η παρουσία   πολλών τροπικών   πουλιών  που με   τις  φωνές  να  σημαίνουν  τον ερχομό  της αυγής, δεν άργησε  να  έρθει.
Τρίτη  μέρα ο καιρός  ηλιόλουστος,  παρά την πρωινή ομίχλη,  κάτι που από ότι  μας  είπαν  στην ρεσεψιόν  ήταν τακτικό φαινόμενο.

Leoi

Η  περιοχή   της  Udon αλλά  και  γενικότερα η  γύρω περιοχή     ήταν το  κέντρο του ενδιαφέροντος  μου   τα  επόμενα  3  χρόνια.

Φυσικά   όμως  χωρίς πότε  να πάψουν οι  επισκέψεις και σε άλλα  μέρη της  χώρας.
Με την  επιστροφή  μου από την πρωτεύουσα του Λάος,  ο υπολειπόμενος  χρόνος  διαμονής  καταναλώθηκε  σε  κάποιες  επισκέψεις  στην περιοχή  του Loei.

Loei:

Μια  από της βόρειο ανατολικές  περιοχές  της  Ταϊλάνδης  με  μεγάλα παρθένα  δάση,  πανέμορφα   βουνά, παράλληλα στην  πορεία  του  ποταμού  Μεκόνγκ.
Κοντά στο ποτάμι αυτό   άλλωστε  ήταν ο  τόπος  προορισμού  μου, η  μικρή πόλη του  Chiang Khan.

Τα περίπου 200  χιλιόμετρα που  χωρίζουν την περιοχή  Kut Sa   στην Udon,  που  ήταν  η  κατοικία της  συνοδού μου,  με   την  πόλη  Chiang Khan καλύφτηκαν  σε 3,5   ώρες  μια  διαδρομής  πραγματικά  αξέχαστης.  Οδηγώντας  ανάμεσα  από  κοιλάδες,  μικρότερους παραποτάμους του  Μεκόνγκ,  σκαρφαλωνόταν  μέσα   από  φιδίσιους  δρόμους    στα πανέμορφα  βουνά της  περιοχής,   χαζεύοντας    απέναντι  της   οροσειρές  του  Λάος  σαν  αναδυόμενα μανιτάρια  μέσα  απ την  τροπική  βλάστηση  και  την  πρωινή  ομίχλη.

Η  περιοχή  του  Leoi χαρακτηρίζεται  ίσως από τις ποιο  κρύες περιοχές  της  χώρας   και  ίσως και η ποιο αραιοκατοικημένη.

Για τους  λάτρης  της θορυβώδους  ζωής  η   περιοχή  δεν είναι η ενδεδειγμένη,  μια  και τα μέσα  διασκέδασης εδώ περιορίζονται σε κάποια  καλά  ρεστοράν,   πάμπολλους  ναούς,  τεράστια πάρκα,  και καταρράκτες.
Περισσότερο  μια περιοχή  για  φυσιολάτρες  και μοναχικούς.

Το Chiang Khan μια μικρή  κωμόπολη   στις  όχθες  του  Μεκόνγκ ,σφύζει  από  ζωή,   παλιό  λιμάνι  του διάπλουν  του ποταμού,  συνεχίζει   μέχρι  και σήμερα  να είναι  ένα  κέντρο  διακομιδών προϊόντων   προς  άλλες  περιοχές  .
Μια πόλη  με επί το  πλείστον παραδοσιακά   ξύλινα σπίτια,  τελείως διαφορετική από τις  γύρω του.
Κέντρο  εμπορίου  επί πολλούς αιώνες  διατηρεί  μια  αρχιτεκτονική  που περισσότερο  τείνει  προς την   κινεζική   και λιγότερο την ταϊλανδική.

Κάποιοι  εμπορικοί δρόμοι με κάθε λογής  εμπορεύματα, θυμίζουν περισσότερο γειτονιά,  από άλλες περιοχές  με ποιο  απρόσωπη  συμπεριφορά,  εδώ  οι πάντες  ξέρουν τους  πάντες.

Το  τελευταίο διάστημα  λόγο του φυσικού κάλους της  περιοχής,  γίνεται τακτικά πόλος   επισκεπτών.Περισσότερο  τα σαββατοκύριακα  κυρίως,  από κατοίκους των αστικών  περιοχών.
Η παρουσία των  ξένων   είναι  σε  μικρό ποσοστό,  μιας και  δεν  περιλαμβάνεται στους  “ τουριστικούς”  οδηγούς λόγο έλλειψης  συγκεκριμένων  “ενδιαφερόντων”.

Οι  ώρες  περνούν πολύ  γρήγορα, όταν  περνάς καλά αυτό είναι το  σίγουρο.

Το ηλιοβασίλεμα  ήρθε  να τυλίξει  και να  βάψει  με μυριάδες χρώματα  την πόλη  και τα νερά του ποταμού,  χαρίζοντας μας  ένα μοναδικό τοπίο.
Η αναζήτηση  στέγης  για την νύχτα, μας  έφερε  σε  ένα πανέμορφο  ξενοδοχείο κοντά στο ποτάμι .

Χρέωση   800  μπάτ  την νύχτα  μια τιμή αρκετά καλή  και γύρω στα 500 μπάτ το φαγητό, που παραγγείλαμε στον εξώστη  του ξενοδοχείου .
Το πρωί  η θέα  του ποταμού,  μέσα από την πρωινή  ομίχλη, μετά  μια νυχτερινή  νεροποντή που  μας συνόδευε  όλη την νύχτα, απλά υπέροχη.

συνέχεια

Περάσαν αρκετά χρόνια από την   ιστορία  των πρώτων κειμένων .
Μαζί με αυτά έζησα πολλά, είδα πολλά ,αλλά ποτέ   μα ποτέ  δεν   έσβησε η  δίψα και η  αγάπη μου για αυτήν την  χώρα.
Έγιναν πολλά  όλα αυτά τα χρόνια,   έζησα, αγάπησα, πληγώθηκα, πόνεσα, έκανα  φίλους εκεί,  γνώρισα  μέρη, ανθρώπους ,  ταξίδεψα.

Άλλωστε  ένα ταξίδι είναι και η  ίδια  η ζωή  ένα ταξίδι με αρχή και τέλος.

Ένα  ταξίδι που  κάποιοι  έχουν το  κουράγιο να το  χαρούν  έναντι στου υπόλοιπους,  που με πυξίδα και γνώμονα την μιζέρια και την μισαλλοδοξία τους στρέφονται σε άλλους  δρόμους.

Η όποια πορεία μου εδώ στην Ελλάδα με αφορμή την κρίση,  μια και αιτία  μάλλον κρύβεται ποιό βαθιά  μέσα μου,  έπρεπε  να φτάσει στο τέλος.
Η Ταΐλάνδη  έγινε  για μένα  πέρα  από ένας  τόπος διαφυγής,  μια δεύτερη πατρίδα που καλέστηκε  να  αναλάβει  την παραπέρα  πορεία των ονείρων  και  των προσδοκιών μου .
Τα  πάμπολα ταξίδια εκεί , η προσπάθεια κατανόησης  του τρόπου ζωής, οι φιλίες , θέριεψαν το δέντρο της  διαφυγής μου και το έκαναν  να καρπίσει.

Το τελευταίο  διάστημα βρίσκομαι  σε μια συνεχή εναλλαγή  μεταξύ Ελλάδας  και Ταϊλάνδης.
Με σκοπό την οριστική  μετοίκιση εκεί.
Χωρίς πότε  να προσπαθώ να  πω  ότι  όλα είναι ρόδινα εκεί,  το μόνο που μπορώ να πω  ότι  είναι απλώς ποιο ανθρώπινα.

Θα συνεχίσω   λοιπόν αυτό το μικρό   οδοιπορικό μου  από εκεί που το σταμάτησα  και  θα προσπαθήσω  να  φτάσω στο σήμερα.
Μήπως  μέσα από τα δικά μου λάθη, τις δικές μου εμπειρίες,   μπορέσω  κατά το ελάχιστο  να  βοηθήσω  αυτούς  που σκέπτονται  η  επισκέπτονται την χώρα.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ.